Maart ‘23 en ik ben in mijn geliefde Griekenland, maar heb al even last van een wat gezwollen buik, buik- en maagpijn, oprispingen, vermoeidheid, kortademigheid. De osteopate bij wie ik een afspraak heb, stuurt mij onmiddellijk naar de dokter en die schrijft een bloedonderzoek, echografie, gastroscopie en coloscopie voor. Al die onderzoeken kunnen in Griekenland binnen de week gedaan worden. De echografie laat de alarmbellen al afgaan, een buik vol ascites en een onderbuik die dringend verder onderzoek vereist. De mededeling van de dokter “waarschijnlijk kanker” is zeer kort en abrupt. Compleet overstuur keren we vervroegd terug naar België voor een lang traject van onderzoeken. Diagnose: eierstokkanker stadium IV en de mededeling “er is hoop”.

De periode tot de eerste chemo (ruim 6 weken) is de hel. Bij de laparoscopie wordt ook 6,5 l ascitesvocht verwijderd wat verlichting geeft, maar niet voor lang. Wanneer de chemo start is de buik nog dikker geworden, wat alles ontzettend moeilijk maakt:  eten, bewegen, ademen, los van de pure wanhoop, niet wetend welke toekomst ik nog zal hebben. Een buurvrouw was 4 jaar voordien overleden aan dezelfde kanker en haar laatste jaren leken mij de hel.

Naast de klassieke chemobehandeling kan ik ook kiezen voor deelname aan een studie.

Chemo- en studieproducten worden driewekelijks toegediend. Na 9 weken zou de debulking operatie volgen, maar dat blijkt nog steeds te gevaarlijk en er worden nog 2 behandelingen gedurende 6 weken voorzien. Na de operatie volgen nogmaals 2 behandelingen.

Half november is de hoofdbehandeling achter de rug en is er sprake van complete remissie.

Na onderzoeken blijk ik in aanmerking te komen voor het nemen van een parp-remmer gedurende 2 jaar. Die zou het risico op herval, dat zeer groot is, moeten beperken. De oncologen klinken alleszins enthousiast over dit nieuwe goedgekeurde middel.

Gedurende 8 maanden bestond mijn leven uit onderzoeken, behandelingen, pijn, een niet te beschrijven vermoeidheid, angst voor de afloop.

Acht maanden heb ik niet geleefd, enkel overleefd en kan ik eindelijk aan het herstel beginnen werken en opnieuw spieren kweken, want ik was een wandelend – of veeleer schuifelend – skelet geworden, ook al heb ik mezelf de hele periode de discipline opgelegd om elke dag te wandelen, op de slechte dagen misschien maar 5 minuten, op de betere tot 2x 30 minuten.

In januari  begin ik  aan het programma KanActief in Pellenberg. Een ongelooflijk revalidatietraject bedoeld voor patiënten die hun kankerbehandeling min of meer afgerond hebben. Na een test wordt een fitnessprogramma op jouw maat aangeboden, maar wel samen met lotgenoten die ongeveer in hetzelfde stadium en hetzelfde schuitje zitten. Het is een stevig programma, 3 maanden 2x per week 1u30 en nadien nog 3 maanden 1x per week. Dit traject heeft voor mij – na de zeer succesvolle operatie door prof. Van Gorp (UZ Leuven)  en de behandeling – voor een klein mirakel gezorgd. Het is eindelijk iets waar jezelf actief kan zijn en niet louter moet ondergaan.  Samen starten met lotgenoten en zien en voelen hoe weinig je kan bij de start en waar je staat na 6 maanden doet enorm goed. Ook praten met wie een gelijkaardig traject afgelegd heeft, vergelijkbare angsten had/heeft, ups en downs kent, geeft een geweldige boost.

Toen ik na afloop niet onmiddellijk een goed alternatief vond voor KanActief, begon het minder goed te gaan. Fitness bij een kinepraktijk in familieverband, heeft de verslechtering kunnen stoppen, alsook nadien een lange zwemvakantie in Griekendland, die de ergste bijwerking van de parp-remmer zelfs doet verdwijnen.

Momenteel volg ik “Kracht- en stabiliteitsoefeningen” en Zhineng qi gong in de gemeente waar ik woon, wat mij een volwaardig alternatief geeft voor de KanActief fitness. Voor de borstkankerpatiënten is er een programma KanActief+ op verschillende plaatsen in Vlaanderen, maar dit staat niet open voor andere kankerpatiënten. Dat is bijzonder jammer, want niet overal kan je terecht voor de juiste opvolging.

Toevallig had ik in ‘24 de solo latinodans  ontdekt, georganiseerd voor lotgenoten door Esperanza. En ook al zat ik toen fysiek in een moeilijke fase door de bijwerkingen van de parp-remmer (de dosis bleek te hoog), toch gaf het toen een enorme morele boost dat ik het kon doen. Niets beter dan dansen als je noodgedwongen 8 maanden vergroeid was geraakt met je fauteuil.

Een vriend in Griekenland (een lotgenoot met leukemie) volgde er solo danslessen en stuurde me regelmatig videootjes om me op te peppen tijdens mijn behandeling.  Hij had me beloofd mij de “zeibekiko” aan te leren, wanneer ik voldoende hersteld en op krachten zou zijn en opnieuw naar ginder zou kunnen reizen. Aan dat vooruitzicht heb ik mij vastgeklampt. En zo geschiedde, ruim 13 maanden na de brute kankerdiagnose in Griekenland, was ik er weer en kreeg ik privé-dansles van een lotgenoot.

Bewegen is echt essentieel geweest bij het herstel, maar vooral ook goed omringd zijn. Zonder mijn man, de kinderen, de huisdokter, familie, vrienden (alle berichtjes, telefoontjes, bezoekjes, … ) zou ik niet weten hoe ik die periode zou doorgekomen zijn. En een positieve ingesteldheid is toch essentieel en dat kan pas als je goed omringd bent. 

Ik heb het vaak gelezen en gehoord, en het klopt dat je vrienden echt leert kennen in zo’n helse levensfase. Het zinnetje “je bent altijd welkom” werkt niet, gewoon luisteren zonder meer werkt. Maar gelukkig krijg je zelfs de meeste steun vanuit de hoeken waar je het totaal niet verwacht. En gelukkig waren er ook onze dochter en zoon die ons ongelooflijk konden oppeppen in wanhopige momenten.