Mijn naam is Cindy Naudts en ik ben ondertussen 47 jaar. Ik voel mij op een dag als vandaag heel tevreden, want ik ben gelukkig getrouwd met een fantastische man, … ik heb een prachtige dochter van 22 en een geweldige zoon van 20.

Mijn leven stortte een klein beetje in toen ik 13 jaar geleden te horen kreeg dat ik draagster ben van het gevreesde BRCA-1 gen. Niet alleen “mijn” leven stond op zijn kop, maar ook dat van mijn drie lieve zussen. Nadat onze mama in 2006 borstkanker kreeg, onderging zij een borstsparende operatie en op aanraden van de behandelende arts liet zij zich dan ook genetisch testen. Daaropvolgend kregen wij te horen dat er drie van de vier dochters eveneens het foutieve gen hebben en dus erfelijk belast zijn. 

Wanneer je het verdict krijgt dat je 85% meer kans hebt om borstkanker te krijgen en maar liefst meer dan 50%  meer kans hebt om eierstokkanker te krijgen, dan raadt de medische wereld je aan om je strikt te laten opvolgen. Dit bestaat dus uit meerdere onderzoeken elke zes maanden (afwisselend mammografie, echografie, MRI-scan, …) en ook telkens weer de bijhorende angst of men iets afwijkend zal vinden in de borsten of in de eierstokken. Dit was voor mij na een 2-tal jaar echter niet meer voldoende … Ik vond geen rust meer in mijn hoofd en ik hield mij dan ook voor dat ik wel degelijk borstkanker zou krijgen … ik wist enkel nog niet wanneer. Want je blijft uiteindelijk vechten tegen een onzichtbare vijand die elk moment van binnenuit kan toeslaan.

Na een heel goed gesprek met een lotgenote, koos ik er dan ook voor om mij op 10 november 2011 preventief te laten opereren in het UZ Gent. Dit leek voor mij toen de enige en beste keuze. Tijdens deze ingreep werden mijn beide borsten geamputeerd en onmiddellijk gereconstrueerd met eigen weefsel uit de buik (de diepflap-methode) en tezelfdertijd werden ook mijn eierstokken en eileiders verwijderd. Een operatie van maar liefst 10 uur.

Ook al was het een vrij zware ingreep en een vrij lastig herstel, … ik heb tot op vandaag nog steeds geen spijt van mijn beslissing destijds. In 2014, ontdekten ze namelijk bij ons mama opnieuw een kwaadaardige tumor. Hierbij onderging ze een veel zwaardere operatie met de nodige chemotherapie etc. … en tezelfdertijd liet zij uit voorzorg ook haar andere borst preventief wegnemen. Op dat moment besefte ik heel goed dat ook mij dit had kunnen overkomen. Ik was echter het verschrikkelijke kankermonster te slim af geweest. 

Tenminste … dat dacht ik …

Begin oktober 2019 kreeg ik na mijn jaarlijks gynaecologisch onderzoek te horen dat alles in orde was. Maar toen kreeg ik half november plots hevige bloedingen… ik wist dat dit niet normaal was, want ik had tenslotte al mijn eierstokken laten wegnemen in 2011. Ik trok dan ook aan de alarmbel en wou zo snel mogelijk een arts zien. Door de annulering van een andere patiënte kon ik onverwachts diezelfde dag nog terecht bij een assistente in de Vrouwenkliniek van het UZ Gent. 

Door de grondigheid van haar onderzoek, ontdekte ze een vreemde massa in mijn baarmoeder. Na overleg met haar collega, onderging ik een week later reeds een hysteroscopie (een procedure die wordt uitgevoerd om in de baarmoeder te kijken met behulp van een dunne verlichte buis). De arts zag een onschuldige poliep, maar kon deze niet verwijderen aangezien deze té groot was. Hierop volgde 2 weken later een kleine ingreep, waarbij deze poliep dus werd verwijderd. Alles verliep vlot  en diezelfde dag nog mocht ik naar huis.

De dagen erna, voelde ik mij echter niet zo goed. Het was ondertussen reeds 11 december en ik had nog steeds hevige bloedingen en een verhoogde bloeddruk, dus de huisarts schreef mij een weekje rust voor … En toen kreeg ik die woensdag dat vreselijke telefoontje van mijn gynaecoloog om mij te melden dat ze kwaadaardige kankercellen gevonden hadden. Mijn wereld zakte onder mijn voeten weg … ik had zoveel moeite gedaan door mij preventief te laten opereren en nu bleek ik plots baarmoederkanker te hebben. Brute pech dus! 

Na dat moment ging het heel snel… de dag erna al kreeg ik een PET-scan en op vrijdag zat ik reeds samen met mijn echtgenoot in het UZ bij de gynaecoloog mijn endometriumcarcinoom te bespreken. Ze waren er gelukkig snel bij (stadium I), maar het type weefsel kwam normaal voor bij eierstokkanker, was graad 3 en dus vrij agressief. Men wou dus zo snel mogelijk opereren en een behandeling starten. 

Op 2 januari 2020 werd ik al geopereerd. De baarmoeder werd verwijderd, en zo ook de vetschort en een 25-tal lymfeklieren in mijn klein bekken en ik onderging ook een debulking. Na een 4-tal weken van herstel, kreeg ik 25 bestralingen en 2 lichte chemo’s. Daarna startte ik met 4 zwaardere chemo’s met Carbo-Taxol, nét op het moment dat iedereen in lockdown moest door het Corona-virus. Het positieve hieraan was wél dat ik daardoor ook niet naar feestjes moest/mocht gaan en ik op die manier ook aan niemand mijn kale hoofd moest laten zien. 

Het was dus even een vrij zware periode voor mij, maar ook voor mijn gezin. Na mijn revalidatie ging ik toch reeds na een 11-tal maanden opnieuw aan het werk. Ik heb af en toe wel nog last van mijn darmen, van lymfoedeem in mijn benen en buik, problemen op seksueel vlak, van algemene vermoeidheid, … maar ik bekijk het van dag tot dag en probeer mijn leven terug op de rails te krijgen. Mijn gezin, familie, vrienden en collega’s helpen mij hier enorm bij! Zonder hen was ik waarschijnlijk in één of ander hoekje weggekwijnd …

Ik ben fysiek gezien misschien niet meer 100% dezelfde als voorheen, maar ik tracht toch terug om voor 80% volop te genieten elke dag … want ik heb gekozen voor “het leven”.

Desondanks ben ik ook dankbaar voor mijn moeilijke tijden. Want anders had ik nooit ontdekt hoe krachtig ik wel kan zijn.

Via Esperanza leerde ik ondertussen ook enkele lotgenoten kennen die vechten tegen een gynaecologische kanker. Ik wens hen hierbij dan ook heel veel sterkte toe en wil hen maar één ding zeggen: NEVER LOSE HOPE !

Cindy Naudts